* * *
Samotnie siedzisz, samotnie myślisz, samotnie żyjesz, to Twój rytuał. On
nie zmienia się od lat. Czujesz ból, który rozprzestrzenia się po
klatce piersiowej, nic nie robisz aby ukoić go. Wiesz, że powinien
narastać, wiesz, że powinnaś oddać się temu, i tak robisz. Teraz
wpatrujesz się w głuchą pustkę, w dłoni trzymasz gorącą kawę. Stoisz
oparta koło okna wpatrując się w granatowe niebo. Zadumana patrzysz
przybliżając ciepło kubka do siebie. Twoje myśli gnają, jak rozpędzony
pociąg, który nie zmierza donikąd, po prostu donikąd.. W swoim życiu
już nie masz celu. Żyje Twoje ciało, ale w środku jesteś martwa.
Nigdy nie lubiłaś rocznic, a w tym przypadku nienawidzisz.. To już dwa lata, tak trudne lata. Na samo wspomnienie przechodzi cię dreszcz, nagle masz wszystko przed oczami. To takie bolesne. Chcesz odegnać to, ale nie możesz.. dlaczego? Bo miłość Ci nie pozwala. Tak bardzo go kochałaś. Tyle lat zmarnowałaś, bo bałaś się odrzucenia, niezrozumienia i cierpienia.
Jednego nie wiedziałaś, jednej najważniejszej rzeczy, że On czekał na Ciebie, czekał aż dasz mu znak, jakikolwiek znak. A Ty, tylko go zwodziłaś. Bałaś się. Teraz jest cholernie za późno.
Jego nazwisko na marmurowym kamieniu, kwiaty i palące się znicze. Byłaś dziś na cmentarzu. Padał deszcz, a Ty zwyczajnie płakałaś. To był kamuflaż, Matka natura Ci pomogła. Zostawiłaś czerwoną różę i odeszłaś.. nie dlatego, że jesteś na to obojętna. Po prostu nie możesz w to uwierzyć, że to mogło się stać. A jednak.
„Wróciłam za późno”, te słowa huczą Ci w myślach przez tyle miesięcy, co wieczór.
Nigdy nie lubiłaś rocznic, a w tym przypadku nienawidzisz.. To już dwa lata, tak trudne lata. Na samo wspomnienie przechodzi cię dreszcz, nagle masz wszystko przed oczami. To takie bolesne. Chcesz odegnać to, ale nie możesz.. dlaczego? Bo miłość Ci nie pozwala. Tak bardzo go kochałaś. Tyle lat zmarnowałaś, bo bałaś się odrzucenia, niezrozumienia i cierpienia.
Jednego nie wiedziałaś, jednej najważniejszej rzeczy, że On czekał na Ciebie, czekał aż dasz mu znak, jakikolwiek znak. A Ty, tylko go zwodziłaś. Bałaś się. Teraz jest cholernie za późno.
Jego nazwisko na marmurowym kamieniu, kwiaty i palące się znicze. Byłaś dziś na cmentarzu. Padał deszcz, a Ty zwyczajnie płakałaś. To był kamuflaż, Matka natura Ci pomogła. Zostawiłaś czerwoną różę i odeszłaś.. nie dlatego, że jesteś na to obojętna. Po prostu nie możesz w to uwierzyć, że to mogło się stać. A jednak.
„Wróciłam za późno”, te słowa huczą Ci w myślach przez tyle miesięcy, co wieczór.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz