She's gone [SONG-FICK] [OP]

IRIDESCENT 

Do you feel cold and lost in desperation?
You build up hope but failures all you've known
Remember all the sadness and frustration
And let it go
Let it go

____

Siedział przy biurku z ponurą miną, ze smutkiem w oczach, przepełnione żalem, miłością i winą. W dłoniach trzymał ramkę ze zdjęciem. Ostatnim czasem one przybyły w jego biurze. Teraz to nie miało znaczenia. Liczyła się tylko ta jedyna, którą obejmował w palcach. Tępy wzrok wyznaczył sobie martwy punkt widzenia. Bez mrugnięcia powiek, usiłował zapamiętać kogoś, kogo już nigdy nie odzyska.

Opuszkiem delikatnie przejechał po małej szybce szkła, na której zostawił rozmazany odcisk. Kilkakrotnie ponowił tą czynność, tak jakby chcąc upewnić się, czy to wszystko jest realne.

Nie bronił się od wściekłości bądź wzruszenia. Kamienny wyraz twarzy dziś zbyt wiele mówił, niż mu się mogło zdawać.

Obok biurka stał wózek z niemowlęciem, jego dzieckiem, ich małą córeczką.

Zostawiła go samego, bez pożegnania, ani uprzedzenia. Ale przecież nie mogła tego zrobić. Dobrze wiedział, że to stało się natychmiastowo. Nie zdążył jej zasłonić, uratować.

Winił się, że nie poszła razem z nim. Winił się, że patrzył, jak wykrwawia się na jego kolanach, a on bezradnie starał się zatamować krwawienie.

Ciche kwilenie obudziło go z letargu. Wstając z miejsca ubrał czarną marynarkę, po czym podszedł do dziecka. Spojrzał w dół. Ujrzał małe zielone oczka. Ten widok przyprawił go o dreszcz, a na żołądku zacisnęła się potężna klamra.

- Co, ja teraz zrobię? – wyszeptał, ciągle patrząc na dziewczynkę. Mała tylko zamachała malutkimi rączkami i nóżkami. – Twoja mama by powiedziała, że wszystko będzie dobrze – wziął maleństwo w ramiona kierując się do okna, malutka nieznacznie poruszyła rączkami. – Tylko, czy ja sobie poradzę? Sam na sam z tobą? – znów pytanie bez uzyskanej odpowiedzi. Zza pleców usłyszał znajomy głos.

- Poradzisz sobie – powiedziała Lindsay, wysilając się na drobny uśmiech. – Stella na pewno w to wierzyła, że dasz radę – podsumowała, próbując udobruchać choć w małym stopniu swojego szefa.

- Nie wiem – westchnął, obracając się do niej.

- Ale, ja wiem – pokiwała głową.

Podniósł wzrok na przyjaciółkę. Widział w jej oczach, że w niego wierzy. Ale sam nie potrafił do tego dojść. Za godzinę całkowicie ją pożegna. Pochowa ją na cmentarzu. Wtedy klamka zapadnie. Jeszcze do teraz łudził się, że dostanie od niej odpowiedź zapewniającą go, iż będzie miał siłę.

- Mac? – zapytała cicho. – Musimy już iść.

Ten tylko kiwnął głową, jeszcze raz zerkając na córkę.

* * *

Szedł bez żadnego towarzystwa wokół siebie. Kroczył na cmentarz z własnymi myślami. Wszystkim kazał iść wcześniej, aby zajęli miejsca.

Słońce raziło go w oczy. Ciepłe powietrze obejmowało jego zimną i zdruzgotaną postać. Nic nie mogło ocieplić złamanego serca.

Na horyzoncie dostrzegł tłum. Kilka kroków bliżej. Jego oczy dostrzegły flagę amerykańską, starannie ułożoną na trumnie. Ponownie poczuł w żołądku ściskające uczucie. Przystanął na chwilę. Podniósł wzrok ku niebu. Było nieskazitelnie piękne, jak jej śródziemnomorska skóra. Westchnął, powstrzymując uczucia.

Teraz nie czas. Musisz pokazać, że jesteś silny! – mówił sam do siebie w myślach.

Bez słowa doszedł do wszystkich, jedynie sprawdził, czy nie brakuję czegoś małej.

Stanął na swoim miejscu, niedaleko trumny. Wbił wzrok w wielką dziurę, gdzie za niedługo jego narzeczona zostanie pochowana.

Za tydzień miałaś zostać moją żoną – pokręcił głową, dłońmi dotykając twarzy.

Czuł na sobie wzrok innych. Wiedział, że będą się o niego troszczyć. Ale bez niej, to nie, będzie to samo. Ona była ostoją, bezpieczną przystanią, jedyną kobietą, którą pokochał i skrywał, to uczucie przez wiele lat. Była jego, a teraz musiał ją oddać w ręce Najwyższego.

Słuchał uważnie kolejno przemowy ich wspólnych przyjaciół, aż nadszedł jego czas.

Wchodząc na podest, modlił się o to, aby nie uronił łez. Nie chciał pokazywać słabości.

- Dziękuję za przybycie, na pewno Stella cieszyłaby się w waszego przyjścia tutaj – pauza na zastanowienie. – Prawdę mówiąc nigdy nie wyobrażałem sobie tego momentu. Zawsze myślałem, że ona mnie będzie opłakiwać, a nie ja ją – zaczęło się najgorsze.

Do rzeczy!

- Przez wiele lat była moją przyjaciółką. Nic nowego wam nie odkryję. Sami wiedzieliście, że między nami jest coś więcej, niż przyjaźń. Żałuję, że nikogo z was nie posłuchałem, że nie wyszedłem z inicjatywą wcześniej. Ten dzisiejszy dzień może by się w ogóle nie odbył, a my byśmy byli szczęśliwi – nabrał powietrza. – Wiem, że nie jestem sam. Że nie zostawiła mnie. Mam córkę. Połowę jej i mnie, jednakże jak patrzę w jej oczy widzę Stellę, nie siebie.

Nigdy nie zapomnę, gdy przyszła do mojego biura – rozkojarzona, zdenerwowana i podekscytowana. Nie domyślałem się, o co może jej chodzić. Ale w końcu wywnioskowałem, co ją trapi. Nie zdążyłem spytać. Zamknęła oczy i powiedziała, że jest w ciąży. Jak dziś pamiętam, że te słowa uderzyły mnie, jak pięść. Wtedy nie wiedziałem, czy ta wiadomość jest dobra, czy zła. Ale teraz wiem, że to jest najlepsze, co mogło mnie spotkać.

Żałuje..– zatrzymał się wzrokiem błądząc po fladze. – Że Hope nie pozna swojej matki – zacisnął obie pięści. – I żałuję jeszcze jednego – zmienił ciężar z lewej strony na prawą. – Że nie zdążyła się z nami pożegnać. Wiem, że nie mogę jej winić, ale nie potrafię żyć z myślą, iż straciłem ją przez swój własny błąd.

Opuścił głowę, zgiął kartkę papieru, która właściwie nie była potrzebna i schował do kieszeni. Spojrzał na twarze przyjaciół, kiwnął głową w podzięce za ich obecność.

Za sobą usłyszał dźwięk, który daje sygnał do pochówku. Zmroziło go. Stanął. Nie mógł się obrócić. Wsadził dłonie do kieszeni. Zakleszczone, aż do tego stopnia, że czuł ból. Aczkolwiek on nie mógł równać się z bólem, który czuję w środku. Wypalone miejsce po sercu. Ona zabrała je ze sobą, lecz zostawiła nadzieję na odnowienie w końcu miał dla kogo żyć. Ma kim się opiekować. Jest ojcem, a ojcowie będą walczyć pomimo wszystko.